پياده‌روي عصرانه

هواي بهاري و يك عدد رادين پرجنب و جوش باعث مي‌شود كه تقريبا هر روز عصر يك سري به حياط بزنيم. شال و كلاه مي‌كنيم و مي‌رويم كه رادونك قدم بزند. بعد از احوال‌پرسي با "مايي" چند دقيقه‌اي راه مي‌رويم تا اينكه رادين يا هوس بغل مي‌كند يا هوس اينكه بنشيند روي زمين و با انگشت‌هاي كوچولوش سنگ و برگ و ... جمع كند؛ و اين است پايان پياده‌روي روزانه! آ

چند روز پيش كه خيلي جالب بود،‌خانه بوديم كه ناگهان توجه رادين به كف جلب شد. بله، كف خانه. دستم را گرفته بود و داشتيم دوتايي قدم مي‌زديم كه هي دولا مي‌شد و دست مي‌كشيد به كف. هروقت هم جنس كف عوض مي‌شد،‌مثلا مي‌رفتيم آشپزخانه يا توي اتاق‌خواب‌ها بيشتر دست كشيدنش به كف طول مي‌كشيد. خيلي برايم جالب بود. آ

اين قدم زدن در خانه هم حكايتي دارد. هر وقت رادين حوصله‌اش از نشستن يا بازي كردن در يك محدوده سر مي‌رود، هوس گشت و گذار به سرش مي‌زند. آن وقت است كه مي‌آيد دست مرا مي‌كشد و مرا بلند مي‌كند و خودش به سمتي كه مي‌خواهد برود هدايت مي‌كند. خدا نكند كه من بخواهم طرف مقابل بروم. چون رادين در حالي كه صداي گريه‌ غرغري‌اش بلند مي‌شود،‌يك پايش را سفت مي‌كند و بقيه بدنش كه به دست من وصل است، كش مي‌آيد. بديهي است كه اين من هستم كه جهتم را عوض مي‌كنم! آ

پي‌نوشت: گريه غرغري منظور چيزي بين اعتراض و غر با صداي گريه و بدون اشك است كه ما در طي روز فراوان داريم! آ