زبان مخصوص

من تا حالا نديده بودم بچه اى به زبان مخصوص خودش حرف بزند. ولى گويا بعضى بچه ها اين كار را مى كنند كه يكيشان دختر خودم است. آوين كاملا حرف مى زند، با كليه حالات سوالى و تعجب! فقط با آواهايى كه ما نمى فهميم. حتما هم بايد جوابش را بدهيم، حالا هر چه كه خودمان حدس مى زنيم. چون اينقدر صدايمان مى كند تا بالاخره جواب بدهيم. الان هم دستگاههاى آن يكى تلويزيون را آورده است كه خودش بزند روى كانال مورد علاقه اش، بيبى تى وى، و هى مى پرسد: "مامان، يايا يا ماييه؟!" و تا رادين مى رود به طرفش، مى گويد: "نه" و دستگاه به دست فرار مى كند!

خلاصه اين يكى در عشق تلويزيون دارد مى زند رو دست آن يكى!

البته الان هر دو دست از سر تلويزيون برداشته اند و داداش بزرگه دارد آشپزخانه خواهر كوچيكه را كه  هفته اى يكبار وامى چيند، دوباره سر هم مى كند.

پى نوشت: كامنتهاى مهربانانه تان را مى خوانم، فقط به دليل مشكلات فنى نمى توانم پاسخ دهم:)