چسبونكى هاى من

جايى خواندم كه از سن آوين ممكن است وابستگى به يك اسباب بازى يا پتو يا ... زياد شود و اين حتا به اينكه بچه به تخت خودش عادت كند، كمك مى كند. فقط نمى دانم چرا در مورد هيچ كدام از بچه هاى من صدق نمى كند. آ چرا، يادم افتاد. من!!ا

بمب در خانه

رفته بوديم مسافرت زمستانى در يك جاى گرمسير. خيلى خوش گذشت. قرار بود دسته جمعى تر باشد، ولى خاله جون و عمو نيما نتوانستند بيايند. ملتا و پدرجون بودند و دايى شهريار. اولين شن بازى آوينك، حال كردن هميشگى رادونك در ساحل، استراحت بعد دور تند چند وقت اخير، با هم بودن و آخرش هم مريضى براى اينكه خوشى از حد نگذرد! ا

نتيجه، خانه اى است كه بمب داخلش تركيده است انگار.ا

دوستان عزيزم، بابت اين همه كم كارى عذر مى خواهم. آنقدر روهايم با اين دو تا وروجك پر است كه براى اولين بار ارتباطم با اينترنت كم شده است! ولى تلاش خواهم كرد كه وبلاگ را به روال قبل برگردانم.

منتظر ماجراهاى ريز و درشت ما باشيد؛)ا

مشغوليت خانوادگى

مى خواستم بنشينم و سريال ببينم. يك كتاب تبليغاتى دادم دست آوين كه باهاش بازى كند. بيشتر از اينكه پاره كند، دوست دارد لوله اش كند. يك ربعى گذشته است و آوين همچنان سعى دارد نصف كتاب را لوله كند. چرا نصف كتاب؟ چون رادين دارد تند تند نصف ديگرش را پاره مى كند تا از اين فعاليت جذاب عقب نماند! البته آوين كم سر و صدا تر است، چون فقط هرازگاهى ذوق مى كند، ولى رادين آگهى ها را هم با صداى بلند برايم مى خواند. خيلى سريال حاليم شد!ا