قندک و مامانش

امروز رفته بودیم پیاده روی و نهار هم در یکی از این رستورانهای خوشگل کنار پیاده رو خوردیم. به ما که خیلی خوش گذشت، ولی فکر کنم قندک و مامانش یک کمی رفتند تو اعصاب میز بغلی. اولش که مامانه از گارسن خواهش کرد سایه بان را باز کند، نکند رادونک آفتاب زده شود (از قیافه خانومه بعدش فهمیدیم که می خواسته است آفتاب بگیرد). بعدش هم که رادین حسابی سرحال آمده بود و مدام صورتش را می چسباند به صورت من و بغلم می کرد و هی می گفت: دوستت دارم و مامان هم جوابش را می داد و غش غش می خندیدند (قیافه خانومه از آن مدلهای "اه چه لوس" شده بود). آخرش هم که رادین خیلی به اشتها آمده بود و خودش هم می خواست غذایش را بخورد، تند تند غذایش را با یک دست می گذاشت روی چنگال و بعد با همان دست زیر چنگالی را که توی دست دیگرش بود می گرفت و می برد به دهنش. وقتی من و فربد هم هی تشویقش می کردیم که آفرین، چه پسر خوبی، بازم بخور دیگر برنگشتم قیافه خانومه را نگاه کنم!ا

ماجر