تايم‌آوت

از وقتي رادين يك‌سالش شد اگر كار بدي انجام مي‌داد، براي تنبيه بايد مي‌رفت مي‌نشست روي يك موكت كوچولويي كه در اتاقش هست؛ با يك دقيقه شروع شد و حالا كه دوسالش شده است، به دو دقيقه رسيده است. وقتي هم كه وقت بلند شدنش است،‌خودم مي‌روم و بغلش مي‌كنم و برايش توضيح مي‌دهم كه چرا نبايد اين كار را مي‌كرد. كوچك‌تر بود حتي گريه‌اش هم مي‌گرفت، ولي الان با موكته بازي مي‌كند، حتي گاهي دور خودش مي‌پيچدش، البته امكان ندارد تا نگفته‌ايم از رويش بلند شود. تا كسي نبيند نمي‌تواند تصور كند كه چقدر اين روش مؤثر است. من اين روش را از برنامه‌هاي تلويزيوني سوپرنني (جو فاست) ياد گرفتم و به‌همه بچه‌دارها توصيه‌اش مي‌كنم. ا

به‌تازگي كه ديگر عقلش بيشتر مي‌رسد، براي اينكه خودش را از تك و تا نيندازد، گاهي كه بهش مي‌گويم خوب ديگر بلند شو مي‌گويد" نه، بيشينم"! پريشب هم كه خانه مانا و پدرجون بوديم و كار بدي كرد و گفتم بدو برو توي اتاق،‌ خيلي جدي پرسيد "كدوم اتاق برم؟"آ

پي‌نوشت: فارسي را پاس مي‌داريم، ولي نمي‌دانم چه كلمه‌اي بايد به‌جاي تايم‌آوت استفاده كرد. ا