گوشه بازی

دیروز بعدازظهر یکی از بازی های مورد علاقه رادین را کردیم. یعنی دست مرا می گرفت و می برد گوشه سالن و می نشستیم و بازی می کردیم. بازیمون هم این بود که رادین خودش را این ور و آن ور می انداخت و غش غش می خندید، من هم مراقب بودم سرش به جایی نخورد. تا هم می گفتم خوب دیگر برویم ، می گفت نع، نع! نهایتش از یک گوشه می رفتیم به یک گوشه دیگر! عاشق گوشه موشه ها و زیر میز و صندلی است! آ

پی نوشت: یکی دیگر از جاهای مورد علاقه اش، فضای بین تخت ما و در بالکن است. حالا تصور کنید آدم باعجله دارد حاضر می شود برود بیرون، رادین گیر می دهد که برویم بشینیم آن جا و همدیگر را نگاه کنیم(البته رادین سعی خواهد کرد دستی به سیم های دور و بر تخت برساند)! آ